Introductie 
pagina 1

Koelietraktaat, vervolg

Op 10 februari 1872 werd het traktaat bekrachtigd door de Engelse koningin Victoria en koning Willem III van Nederland, waarna de werving begon. Een kopie van het traktaat is straks te vinden op deze site. Of bekijk het hier met een bespreking ervan.

Op 26 februari 1873 vertrok het zeilschip Lalla Rookh als eerste met 410 immigranten uit Calcutta naar Suriname. Het ging 99 dagen later voor anker in de monding van de Suriname–rivier. Overbezetting, slechte voorzieningen en misstanden hadden hun tol geëist: elf contractanten hadden de reis niet overleefd. Onder de overlevenden waren 279 mannen, 70 vrouwen, 32 jongens en 18 meisjes. Er zouden nog 63 schepen volgen. In totaal kwamen 34.304 Brits–Indiërs als contractarbeider naar Suriname. Daarnaast kwamen nog enkele duizenden Brits–Indiërs als vrije immigrant in Suriname aan. Het laatste schip met contractarbeiders, de stomer Dewa, vertrok op 7 april 1916 uit Calcutta en arriveerde op 24 mei van dat jaar in Suriname.

De meeste Hindoestaanse contractarbeiders in Suriname kwamen uit het noorden van Brits–Indië, en dan vooral uit (het huidige) Uttar Pradesh, Bihar en Bengalen. In dit deel van het land werden ook honderdduizenden contractarbeiders voor andere Britse en Franse koloniën geworven. Het gebied was ernstig verarmd en had te kampen met voedseltekorten, doordat de Britten de agrarische productie zoveel mogelijk in dienst hadden gesteld van het moederland. Tegelijk was de bevolking sterk gegroeid dankzij betere gezondheidsvoorzieningen, en dat zette de boel op scherp. Veel boerenfamilies bevonden zich in een uitzichtloze situatie – op een zeker moment stond 90 procent van de boeren bij hun landeigenaren in het krijt.

Dat maakte de bevolking ontvankelijk voor manipulatie en oproepen tot verzet. Toen de Engelsen een maatregel afkondigden die de rechtspositie van pachters ten opzichte van landeigenaren moest versterken, wisten die landeigenaren de pachters in 1857 juist achter zich te krijgen. Ze suggereerden dat de veranderingen niet van respect getuigden voor de lokale cultuur. De Grote Muiterij (Great Mutiny), waar het oproer in uitmondde, leidde tot een hardere opstelling van de Engelsen ten opzichte van de Brits–Indiërs in het algemeen en ten opzichte van Uttar Pradesh in het bijzonder.

Koningin Victoria

Koning Willem III

De onderdrukking van de Indiase opstand door de Engelsen in 1857. Schilderij van Vasily Vereshchagin uit 1884

Gezien de omstandigheden lijkt het niet verwonderlijk dat juist uit Uttar Pradesh, Bihar en Bengalen zoveel mensen vertrokken. Toch is er iets vreemds aan deze exodus. In de tweede helft van de negentiende eeuw, dus ten tijde van de grote emigratie, schreven etnografen dat de plaatselijke bevolking zeer was gehecht aan geboortedorp en –streek, en een grote afkeer van reizen had. Ze stond wantrouwig tegenover vreemdelingen. Dit zou deels te maken hebben met het hindoeïsme, het geloof van de meerderheid van de bevolking, en het kastensysteem. Wie zijn dorp verliet, al was het maar voor korte duur of naar een nabijgelegen stad of dorp, liep het risico dat hij niet langer kon rekenen op de steun van familieleden en dorpsgenoten.

Een Indiase (Brits–Indische) kapper en zijn klant, eind 19^de eeuw